Hoe is het om te trainen met Jamie Dwyer en Mark Knowles?
By Sabbie Heesh
De afgelopen dagen heb ik in Perth getraind met de Kookuburra-mannen die niet naar de Champions Trophy gingen. Je kunt je mijn enthousiasme wel voorstellen toen ik met spelers als Jamie Dwyer, Mark Knowles, Kieran Govers, Matt Ghodes, Fergus Kavanagh, Kyle Brown en Jake Wheton mocht spelen... de lijst is eindeloos.
Deze opwinding sloeg al snel om in "oh nee!", dit wordt gênant; ik zie de bal niet eens! Helaas, met de Olympische Spelen in aantocht is dit mijn laatste kans om wat winst te boeken voordat de selectieperiode aanbreekt, en wat is een betere manier om dit met de besten van de besten te doen?
Ik kwam naar de eerste individuele sessie en probeerde kalm en beheerst over te komen, zonder me ook maar enigszins geïntimideerd te voelen door sommige van mijn idolen. Binnen een paar minuten voelde ik me zo welkom, als een van de 'jongens'. Die Kookaburra's zijn niet alleen supergetalenteerd, maar ook echt heel aardige mensen. Ik begon een hit te scoren met Kieran Govers, een goede vriend van me. Hij leerde me in een minuut tijd een paar tips over het maken van een tomahawk! Het is ongelooflijk dat een vaardigheid die je honderden keren oefent, in die tijd kan verbeteren met een ander perspectief.
Ik had een paar dingen waar ik deze week aan moest werken, en Mark Knowles zei meteen: 'Wat je ook moet doen, laten we het doen.' De aanvoerder van de Kookaburras die zich voorbereidt op de Olympische Spelen, die er voor me is? Hoe cool toch?! Hoe dan ook. Onnodig te zeggen dat de eerste bal die hij perfect voor me passeerde op de rechterhelft, over de zijlijn vloog met een tempo dat ik absoluut niet gewend was. Hij verontschuldigde zich prompt voor zijn perfecte pass, omdat hij besefte dat ik er waarschijnlijk niet zou komen. Maar daarna kwam ik goed op dreef en kreeg ik tips en advies van de besten ter wereld over hoe ik mijn ontvangst kon verbeteren. De snelheid waarmee ze spelen en hoe ze hun sessies aanpakken, heeft me veel geleerd over wat ze van zichzelf en elkaar verwachten om de beste resultaten te behalen.
Later deed ik mee aan de groepsles. De warming-up voelde als een fitnesssessie, want ik sprintte terwijl zij heen en weer sjokten. We begonnen met een mini-spelletje en met mijn eerste bal gooide ik een pass over het hele veld door de aangewezen doelen... de jongens begonnen te juichen en keken verbaasd. Ja, fysiek zijn ze veel beter, maar ik liet geen enkele kans onbenut. Uiteraard hoefde ik daarna niet veel passes te geven, maar ik moest wel veel sneller beslissingen nemen en de bal sneller verplaatsen, omdat mijn opties anders sneller zouden verdwijnen dan ik gewend was.
Ze hielden elkaar verantwoordelijk als er iets misging en moedigden elkaar aan om het goed te doen. Ik was erg dankbaar voor de kans om met deze jongens te trainen en hoop dat ik de geleerde lessen kan gebruiken wanneer ik train met de Hockeyroo-meisjes, die net zo vastberaden zijn om de top te bereiken.
Door Anna Flanagan
