Een kijkje van binnenuit - Steph Kershaw praat over blessures, revalidatie en 2020

 “Ik heb nooit voor het gemakkelijke gekozen”

Een Australisch merk, Ritual, dat een Australische hockeyer steunt – het is gewoon logisch. Hockeyroo Steph Kershaw is al vier jaar lid van #teamritual en reist en strijdt met Hockey Australia over de hele wereld. Maar het is niet altijd even soepel verlopen. We spraken met Steph om inzicht te krijgen in een zwaar persoonlijk jaar, 2019, en de verwoestende impact van COVID-19 in 2020.

ACL-blessure

Vorig jaar (2019) was een jaar waarvan ik hoopte dat het snel voorbij zou gaan. Na een slopende voorbereiding tijdens de kerstvakantie van 2018 scheurde ik mijn tweede kruisband op de zaterdag van de eerste trainingsweek. Dit liet me volledig ontredderd en neerslachtig achter, aangezien ik in 2016 dezelfde blessure had opgelopen. Ik wist dat 2019 een lange, sombere sleur zou worden, zowel fysiek als mentaal, om mezelf weer 100% te krijgen.

Revalidatie

"Als mensen aan revalidatie denken, denken ze ten onrechte dat je zowel fysiek als mentaal een beetje rust krijgt."

De eerste vier maanden van het jaar keek ik toe hoe mijn teamgenoten en vrienden elke dag trainden en elke tweede week weg gingen voor de Pro League, terwijl ik zelf langs de zijlijn zat. Ik was bijna elke dag in de sportschool om niet alleen mijn knie te versterken, maar ook de rest van mijn lichaam: mijn hamstrings, quadriceps, bovenlichaam en core. Ik wist dat het allemaal een rol zou spelen om me te helpen terugkomen als een betere atleet en hockeyer, maar eerlijk gezegd was het waardeloos. Ik wilde gewoon hockeyen en voor de Hockeyroos spelen. Het deed zo'n pijn.

Mensen denken ten onrechte dat revalidatie een beetje rust geeft, zowel fysiek als mentaal. Ik kan bevestigen dat het precies andersom is. Je moet niet alleen je individuele revalidatiesessie afronden, maar ook elke groepssessie bijwonen om het team op alle mogelijke manieren te helpen. Er waren dagen dat ik om 7:00 uur aankwam voor de training en om 16:00 uur vertrok met mijn lichaam en geest volledig uitgeput.

Er werd me verteld dat ik een deel van mijn revalidatie naar huis kon, maar ik wist dat dat de makkelijkste optie zou zijn. Ik heb nooit voor de makkelijke optie gekozen. Ik wist dat ik de moeilijke, pijnlijke dagen moest doorstaan ​​om weer te kunnen spelen, en wat me deed volhouden, was de wetenschap dat niet meer voor Australië kunnen spelen veel erger zou zijn dan een blessure en revalidatie. Met dat in gedachten heb ik meer dan twaalf maanden keihard gewerkt om in 2020 weer voor de Hockeyroos te spelen.

Hoewel de fysieke eisen zwaar waren, was het moeilijkste voor mij dat ik elke dag trainde, wetende dat ik nog lang niet weer kon hockeyen. Tijdens mijn revalidatie heb ik me vooral gericht op de mentale kant van topsport. Ik moest de angst overwinnen dat ik mezelf opnieuw zou blesseren en in plaats daarvan een mindset creëren waarin ik vertrouwde op mijn lichaam en zijn mogelijkheden. Dit werk wordt zo ondergewaardeerd en is voor niemand zichtbaar behalve voor jezelf, maar ik geloof dat het werk dat ik vanuit een mentaal perspectief heb gedaan een van de belangrijkste aspecten was die me hebben geholpen mijn revalidatiemijlpalen te verbreken en weer 100% te presteren.

Na al het saaie werk achter de schermen werd ik geselecteerd om de eerste wedstrijd van 2020 met de Hockeyroos in Sydney te spelen. Ik was dolblij met het nieuws, maar voelde ook een gevoel van opluchting en trots dat ik mijn jaardoel had bereikt.

2020

 “De hockeywereld stond op zijn kop”

De eerste maand van 2020 was geweldig. De Hockeyroos trainden als groep goed, verbeterden op sommige vlakken en bleven zich op andere ontwikkelen. We behaalden allemaal persoonlijke records op fysiek vlak en onze eerste paar wedstrijden in de Pro League lieten zien dat het team op de goede weg was.

Ikzelf trainde goed en begon mijn vorm weer te krijgen, toen gebeurde er iets waar niemand op voorbereid was.

En toen kwam het coronavirus. Een voorheen ondenkbare situatie die niet alleen een einde maakte aan het internationale hockey, maar ook aan het clubhockey, alle hockey en het gewone leven – overal ter wereld. Overal ter wereld begonnen we onvoorstelbare gevolgen te zien, het tragische verlies aan mensenlevens en het verlies van bestaansmiddelen.

Ook de sport werd getroffen. Binnen drie dagen werd het Hockey Australia-programma stilgelegd, trok het Australisch Olympisch Comité het Australische team terug uit de Olympische Spelen van 2020 en werden de Spelen zelf uitgesteld tot een onbekende datum. De hockeywereld stond op zijn kop.

Mensen hadden verwacht dat 2020 een geweldig jaar voor onze sport zou worden. Dat hockey volledig stilgelegd werd, was schokkend. Iedereen speculeerde dat de Olympische Spelen helemaal afgelast zouden worden, wat de slechtste uitkomst voor atleten zou zijn geweest. We hadden ons de afgelopen vier jaar voorbereid op dit ene evenement. Het idee dat onze voorbereidingen op niets uit zouden lopen, was hartverscheurend.

Gelukkig werden slechts een paar dagen later de nieuwe data voor de Olympische Spelen in Tokio bekendgemaakt en slaakte iedereen een zucht van verlichting – de droom leefde nog steeds. Nu is de uitdaging tweeledig: mentaal voorbereiden op nog eens twaalf maanden en ons voorbereiden op het bereiken van onze top in een wereld die drastisch is veranderd.

Isolatietraining

Hoewel het doel van Olympisch succes nog steeds hetzelfde is, ziet de training er tegenwoordig een beetje anders en eenzamer uit. Wij (de Hockeyroos) zijn van samen trainen op het veld naar solo hardlopen gegaan, en onze krachttrainingen zijn van de gelukkige situatie van een sportschool met eindeloos veel apparatuur naar het vinden van alle gewichten die we maar kunnen vinden in onze garages gegaan.

Als Australiër heb ik het geluk dat er zoveel open ruimte, prachtige parken, stranden en wandelpaden zijn die ik kan gebruiken voor mijn hardloopsessies. Ik kan nog steeds een snelle duik in de oceaan nemen en een kop koffie meenemen zonder de regels van social distancing te overtreden. Maar vaker wel dan niet breng ik het grootste deel van mijn tijd door met Netflixen en thuis studeren. Het zijn vreemde en moeilijke tijden voor iedereen, maar de wetenschap dat thuisblijven levens redt, maakt het iets makkelijker om mijn nieuwe, rustige leven te accepteren en ervan te genieten. Het maakt me nog enthousiaster en vastberadener voor 2021 en wat er vanuit hockeyperspectief gaat komen.

Ik hoop dat we samen deze pandemie doorkomen en dat 2021 een geweldig jaar wordt!

Steph Kershaw, 2020